Afgelopen zaterdag loop ik met Mees de Franse slag mars. Een wandeling langs plekken in Kapelle waar de Fransen gevochten hebben in 1940. In de voorbereiding hadden we samen besloten 17 km. te lopen. Onze gedachte hierover was helder: in oktober gaan we de kustmarathon lopen en die is 42 km.: een mooie voorbereiding.
We zijn goed voorbereid. Goede schoenen, lekkere kleding. Het is mooi weer, we hebben genoeg water bij ons en wat lekkers voor als we er zin in hebben. We starten fanatiek. Er is een kaartje dat ons de weg wijst, gelukkig staat ook onderweg een goede bewegwijzering. Ontspannen kunnen we ons pad volgen. Onder de indruk van de Franse begraafplaats, vervolgen we onze tocht. Gezellig kletsend, gaan we het dorp uit, de polder in. Niet wetend waar we precies terecht komen.
Na 3 km vraagt Mees, hoever we al zijn en of we er bijna zijn. Zijn voeten doen zeer. Ik zeg hem dat we nu 3 km hebben gedaan en dat we nog niet op 1/5 deel zijn. Dit valt hem tegen. Het is een poos stil. Ik merk dat hij steeds verder van mij af gaat lopen. Ik vertel hem, dat hij mij als een magneet moet zien en bij mij in de buurt moet blijven. Hij loopt heerlijk tussen het hoge gras, met zijn handen tussen het Fluitekruid en alles wat we tegenkomen onderweg. Ik zie dat hij het fijn heeft en ik realiseer me dat als we met dit tempo doorlopen, niet op tijd terug zijn. De afstand tussen hem en mij, wordt elke keer groter. Ik geef hem zonder er al te veel woorden aan te geven, een hand en samen lopen we verder in een constant tempo. We hebben mooie gesprekken, kop in de wind, zonnetje op 't gezicht, iets waar we beiden zo van kunnen genieten.
Na 10 km. vraagt hij weer hoever we nu zijn. Ik vertel dat we over de helft zijn en dat het echt heel
goed gaat. Hij vraagt of hij het kaartje eens even mag zien. Hij bestudeert het kaartje, hij ziet waar we zijn en constateert dat de route niet de snelste route is. Hij stelt voor af te snijden, zodat we niet dat hele stuk nog hoeven te lopen. Ik geef aan dat we ons hebben ingeschreven voor 17 km. en dat we die dan ook gaan doen en er geen sprake is van afsnijden en een verkorte route. Hij legt zich erbij neer en volgt gedwee de route. Tot onze grote verrassing komen we op een plekje waar we nog nooit zijn geweest, tussen de appel- en perenbomen lopen we en worden omringd door zoemende bijen. Wat een cadeautje.
Hand in hand vervolgen we onze weg. De kerktoren van Kapelle komt inmiddels al steeds scherper in beeld. Op bekend terrein, stelt hij weer de vraag. Kunnen we niet beter zo....., dan is het sneller. Al voel ik zelf ook mijn voeten pijnlijk opzwellen, besluiten we de tocht af te maken, zoals voorgesteld. We komen vanaf de andere kant Kapelle binnen, een geweldig onthaal met allerlei oorlogsvoertuigen. Mees ziet vriendjes en vriendinnetjes en gaat daarmee spelen en wil nog niet naar huis. Ik loop met stijve spieren naar huis en geniet van een voetenbadje en de wijze waarop we samen deze wandeling hebben voltooid! Hij in elk geval een oorkonde, ik een mooie herinnering.
De dag erna, vraagt een mevrouw hoe hij het heeft gehad. Hij antwoordt heel enthousiast dat het erg leuk was en een hele leuke tocht. Ik ben verbaasd en blij.
Is de PLG ook niet als deze wandeling? Een tocht, waarvan je niet weet hoe het gaat, hoever het is, wat er van je verwacht wordt, welke energie het kost en hoe je je energie moet verdelen, steun hebben aan een ander. De verleiding om het plan in te korten, waardoor je de mooiste ontdekkingen misloopt, doorzetten tot het eind, waardoor je achteraf kan zeggen: "het was een hele leerzame tocht die we samen hebben kunnen doen?!" Wat een heerlijke ervaring.
